کد مطلب:38731 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:15

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا مستشرقان شيعيان را كساني مي دانند كه فقط گريستن را بلدند ؟

كاش يادآور مي شديد كه كدام يك از مستشقران اين عقيده را دارند تا در مورد آن بيشتر سخن

مي گفتيم. با اين حال بايد گفت كه اين يك نظريه عمومي ميان مستشرقان نيست و اگر بعضي بدان اشارتي كرده اند، به واسطه عدم آشنايي شان با تشيع و سنت هاي آن و بر اثر تك بعدي نگري و شايد هم غرض ورزي بوده است.

البته سخن تان اگر چه مستند نيست اما تا حدي مي تواند درست باشد . سبب آن است كه غالب مستشرقان يا همة آن درگذشته ، اسلام را تنها از طريق اهل سنت مي شناختند و تنها با آثار دانشمندان اهل سنت آشنا بودند. به همين خاطر شيعه را نيز از طريق آثار نويسنده گان سني شناخته بودند، يا تنها با ظاهر اعتقاد ات شيعيان رو به رو بوده و قضاوت مي كردند.

در اين بين نبايد انگيزه هاي سياسي اي نوع معرفي از شيعه را از نظر دور داشت.

از نظر رشد فكري ، اين عقيده از اعتقاد شيعيان به شفاعت و نيز اهتمامشان بر بزرگداشت ائمه معصوم (ع) و زنده نگهداشتن ياد و خاطره آنان سرچشمه مي گيرد. بي اغراق مي توان گفت كه هيچ ملتي پس از گذشت پانزده قرن از مرگ يكي از بزرگان خود، چنان جانسوزانه نمي گريد و بر سر و سينه نمي زند كه شيعيان

در عزاي ائمه اطهار (ع) و به ويژه سيدالشهداء (ع) بدان مبادرت مي وروند.

براي ما كه داخل اين فرهنگ زيست كرده و رشد نموده ايم و جان و دلمان بدان خو گرفته ، علت اين مطلب چنان واضح است كه نيازي به توضيح نمي بينيم ، ولي براي بيننده اي كه اين فرهنگ را نمي شناسد ، چنين كارهايي خرافات و ساده لوحي و حتي حماقت مي نمايد.

ما مراسم سوگواري برگزار مي كنيم، دعاي توسل و دعاي كميل و دعاي ندبه مي خوانيم، اشك مي ريزيم و توبه مي كنيم، فرج حضرت را انتظار مي كشيم، در هر مجلس يادي از ائمه اطهار مي كنيم. اين ها اعتقادات ما است كه با آن زندگي مي كنيم و كمال و قرب الهي را از آن مي جوييم. در حقيقت از كارهاي خود مفهوم گريستن را نمي فهميم، بلكه زندگي را در آن ها مي جوئيم اما ناظري كه اعتقادي به اين باورها ندارد، با يك نگاه تك بعدي و غير محققانه مي تواند زندگي ما را فقط گريه تفسير كند.